Een kunstwerk maken als je afscheid neemt van het leven
Vandaag gaat hij op pad met de wensambulance, een soort afscheidsreis om plekken te bezoeken die belangrijk zijn geweest in zijn leven.
Niels, begin 50, darmkanker, hij gaat sterven… mijn neef.
Wat heb ik een bewondering voor deze man. We waren elkaar jarenlang uit het oog verloren. Mijn vader was een kind uit een gezin van 10. Niels, zijn moeder was zijn jongste zus, ik ben naar haar vernoemd. Zoals dat vaker gaat in grote families, kom je elkaar nog eens tegen op de uitvaart van een oom of tante of een reünie..
Niels was 1, 1/2 jaar getrouwd met Miranda, samen heel gelukkig in hun mooie huis, toen darmkanker werd geconstateerd. Hij heeft een weg gevonden om met zijn ziekte om te gaan, samen met zijn gezin. Met elkaar halen ze alles uit het leven. Hij weet, dat hij afscheid gaat nemen van het leven.
Niels en zijn vrouw hebben samen allerlei momenten gecreëerd om met hun kinderen en ouders, broer en zus op een speciale manier het leven te vieren in de wetenschap dat het eindig is.
Ik ben onder de indruk van Niels, als ik zie hoe hij straalt, ondanks de pijn en de ongemakken van zijn ziekte.
Zo bijzonder om te zien hoe hij andere mensen troost en ook nog kan genieten van alles wat er op zijn pad komt.
Een maand geleden vroegen ze aan mij of ik ze wilde helpen.
De gedachte was ontstaan om samen een kunstwerk te maken. Dat kunstwerk komt op de kist te liggen bij zijn uitvaart. Denk er maar over, of je dat wil doen. Ik hoefde er niet over na te denken, ja dat wil ik graag doen!
Samen hebben we met de ouders van Niels, zijn broer en zus en zijn dochters een kunstwerk ontworpen. Ik voel me nederig dat ik daar getuige van mag zijn.
Hij heeft kennis gemaakt met Stef Bos tijdens een optreden, Stef heeft het lied speciaal voor hem gezongen. Tijdens de uitvaart zal het ook vast gezongen worden. De tekst “Onbereikbaar dichtbij” is heel belangrijk voor Niels. Ze hadden samen heel goed bedacht, hoe het kunstwerk moest worden. Een hart met luikjes dat openstond en waar een klein hart in kon zitten.
“Als je je hart openstelt, kom ik daar graag in wonen,” aldus Niels
Ik heb mijn plan in grote lijnen klaar en Niels en Miranda hadden een voorbeeld van het hart, dat zo belangrijk voor hen is. Op het moment zelf kijk ik wat er gebeurt en pas daar de uitvoering van het kunstwerk op aan.
Zijn ouders schilderden de eerste laag, net zoals bij hen zijn leven begon. Dat wilden ze graag doen en daar waren ze ook heel blij mee. Gaandweg ontstonden er steeds meer laagjes.
Zijn broer en zus ontwierpen het hart met de luikjes en zijn dochters, met zijn drieën, hebben het hart voor hem ingekleurd. Samen met zijn partner heeft Niels zelf het kleine hart, dat hele kostbare hart, ingeschilderd. Het was een hele bijzondere middag.
Niet iedereen kon gelijktijdig op het doek schilderen, daarom was er ook ruimte om voor iedereen zelf en hart te maken. Zo was er, op een hele ontspannen manier, een hele mooie verbinding onderling. Tijd om stil te zijn, om te huilen, te lachen. Maar ook om te krassen, want natuurlijk is er heel veel verdriet en zorg om hoe dit allemaal gaat. Het is niet alleen maar prachtig.
Het hart is bijna klaar, de tekst: Onbereikbaar dichtbij, mag er nog in. Het kunstwerk hangt nu in hun kamer, tijdens de uitvaart gaat het met Niels, mee en daarna neemt Miranda het mee als een kostbare herinnering. Het hart waar Niels altijd wil komen wonen.
Niels, wat heb ik een respect voor jou en bewondering en voor jullie allemaal samen. Dank je wel dat ik erbij mocht zijn.
Energie die wij niet kunnen vatten die gewoon ontzettend sterk is. Prachtig om zo samen te delen.
“Als je je hart openstelt, kom ik daar graag in wonen,”